Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ΤΙΤΛΟΣ:Η ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΘΝΗΣΙΓΕΝΗ ΛΥΣΗ

Toυ Γιώργου Χριστοδουλίδη

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξελέγη υποσχόμενος δίκαιη λύση στη βάση αρχών. Μας έφερε την εκ περιτροπής προεδρία που καταργεί κάθε έννοια δημοκρατίας και μια διαδικασία σταθμισμένης ψήφου που υποδιαιρεί τη ψήφο των Ελληνοκυπρίων τόσες φορές, ώστε να χάνει κανείς το λογαριασμό.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξελέγη υποσχόμενος ότι θα επιδιώξει μια λύση που θα αίρει τον εποικισμό. Με το καλημέρα αποδέχθηκε την παραμονή 50,000 εποίκων.

O Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατία ως θεματοφύλακας του Συντάγματος αποδέχθηκε έννοιες όπως είναι ο «συνεταιρισμός» και τα «συνιστώντα κράτη» οι οποίες επιφέρουν καίρια πλήγματα στο ενιαίο του κράτους.

Υποσχέθηκε ότι δεν θα προχωρούσε σε απευθείας συνομιλίες χωρίς την εξεύρεση κοινού εδάφους. Προχώρησε.

Οφείλει να καταδεικνύει την παράνομη υπόσταση του ψευδοκράτους. Αντί τούτου, αναμίχθηκε στις ψευδοεκλογές που διεξάγονται κατά παράβαση αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ στην κατεχόμενη και ελεγχόμενη από την Τουρκία(με απόφαση του ΕΔΑΔ) περιοχή, χαρακτηρίζοντας τες τρεις φορές ως εκλογές (χωρίς εισαγωγικά), για να εκφράσει τη στήριξη του υπέρ ενός εκ των «υποψηφίων» του υποτελούς (με βάση πάλι απόφαση του ΕΔΑΔ) και νοθευμένου δημογραφικά από δεκάδες χιλιάδες εποίκους, καθεστώτος.

Διακήρυξε πλειστάκις ότι εφαρμόζει την αρχή πως τίποτα δεν θεωρείται συμφωνημένο αν δεν συμφωνηθούν όλα. Όταν όμως τον επικρίνουν για τις «γενναιόδωρες προσφορές» του, τις χρεώνει στους προκατόχους του.

Δήλωσε επανειλημμένως, με τελευταίο παράδειγμα τη δημοσιογραφική διάσκεψη που έδωσε, πως στις συνομιλίες δεν υπήρξε η αναμενόμενη πρόοδος. Πριν στεγνώσει το μελάνι από την αποτύπωση των δικών του δηλώσεων, προχώρησε και συνυπόγραψε κοινή δήλωση με τον κ. Ταλάτ η οποία κάνει λόγο σε «αξιοπρόσεκτη πρόοδο».

Ο εκ των απορρήτων του, Γιώργος Ιακώβου, με γραπτή δήλωση διαβεβαίωνε ότι δεν θα εκδιδόταν κοινό ανακοινωθέν επειδή υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα όσον αφορά το περιεχόμενο του. Ο ίδιο ο κ. Χριστόφιας αλλά και ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος απέρριπταν κατηγορηματικά τον ενδεχόμενο να εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν ή τέλος πάντων, να εκδοθεί οτιδήποτε την 30η Μαρτίου ημερομηνία κατά την οποία είχε οριστεί η τελευταία συνάντηση Χριστόφια – Ταλάτ, πριν αχθεί το θέμα ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου. Μετά το πέρας της συνάντησης, σε μια οργανωμένη εκ των προτέρων τελετή, εκδόθηκε τελικά μια «κοινή δήλωση». Αυτή την «αυθόρμητη» ενέργεια χαιρέτισαν λίγες ώρες μετά με εξίσου «αυθόρμητες» γραπτές δηλώσεις ο ΓΓ του ΟΗΕ, ο κ. Μπαρόζο και γενικά όσοι επιθυμούσαν την έκδοση της.

Ο κ. Χριστόφιας συζητά για 18 μήνες με τον Ταλάτ-όπως καταδεικνύει και η «κοινή δήλωση»- κυρίως τα κεφάλαια εκείνα στα οποία η πλευρά μας βασικά έχει να δώσει(και έδωσε πολλά χωρίς να πάρει τίποτα). Τα κεφάλαια που η ε/κ πλευρά αναμένει να πάρει (περιουσιακό, εγγυήσεις, εδαφικό, ασφάλεια κλπ) παραμένουν είτε ανέγγιχτα, είτε δεν υπάρχει καμία πρόοδος να επιδειχθεί σε αυτά. Τουτέστιν ο κ. Χριστόφιας έδωσε χωρίς να περιμένει να πάρει, ούτε γνωρίζει αν θα πάρει. Με αυτό τον τρόπο ο καθένας μπορεί να «λύσει» το Κυπριακό.

Συχνά κατακεραυνώνει όσους «επιδιώκουν το ευκταίο», ενώ παρουσιάζεται ως υπέρμαχος του εφικτού. Aγνοεί ή δεν λαμβάνει υπόψη την αρχή ότι για να πετύχεις το εφικτό, οφείλεις τουλάχιστον να επιδιώξεις το ευκταίο;

Το Εθνικό Συμβούλιο ομοφώνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο σε κάποιες βασικές αρχές λύσης. Με τις υποχωρήσεις και τις επιλογές του, ο Πρόεδρος δείχνει ότι γι' αυτόν, εκείνες οι αποφάσεις δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα.

Πορεύεται με βάση ένα "δόγμα λύσης" που έχει διαμορφώσει εδώ και χρόνια στο μυαλό του. Αρνείται να αποδεκτεί σύνθεση απόψεων, δεν θέλει ή δεν μπορεί να διαβλέψει τον κίνδυνο, η τεθλασμένη πορεία που ακολουθεί, χαρακτηριστικό της οποίας είναι οι συνεχείς παρεκβάσεις (επιεικώς) από υπεσχημένα και δεσμεύσεις προς εταίρους και μη, να οδηγεί κατευθείαν σε μια τεθλασμένη και συνεπώς θνησιγενή λύση.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραπονείται συχνά ότι δεν τυγχάνει της απαιτούμενης στήριξης και εμπιστοσύνης. Με βάση τα προαναφερόμενα, ο καθένας μπορεί να κρίνει αν δικαιούται περισσότερης στήριξης και εμπιστοσύνης.

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

"ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΥΑΛΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΡΩΝ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΙΔΗ:ΜΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Η ποιητική συλλογή «Με την κίνηση των υαλοκαθαριστήρων» του λογοτέχνη Γιώργου Χαριτωνίδη είναι μια ιστορία στίχων για τη σύγχρονη κυπριακή τραγωδία, γραμμένη από ένα αυτόπτη μάρτυρα της, με την έννοια του μάρτυρα να αποκτά στην περίπτωση αυτή, ένα εμπλουτισμένο νόημα, αφού ο ποιητής δεν ήταν μόνο αυτόπτης μάρτυρας των τραγικών γεγονότων του 74.

Ηταν ταυτόχρονα μάρτυρας ως κρατούμενος στις τουρκικές φυλακές, ως μελλοθάνατος, γιατί η σκιά του θανάτου έπεφτε βαριά πάνω όσους πολέμησαν τον Αττίλα, σε όσους αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στις τουρκικές φυλακές. Αυτή η βαριά σκιά πέφτει και πάνω στους στίχους του Χαριτωνίδη, τους νοηματοδοτεί.


«Δεκαπέντε αιχμαλώτους
Κάτω από τον πλάτανο δολοφόνησαν..
Το ραδιόφωνο έπαιζε
Δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις…»


Εξι χρόνια νωρίτερα στις αναμνήσεις με πολλά κουκούτσια, το συγκλονιστικό αυτό έργο, προάγγελο των υαλοκαθαριστήρων, καταγραφόταν με τρόπο αφοπλιστικά ρεαλιστικό η τρομαχτική εξάσκηση των Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων στην ιδέα του θανάτου.

Ο Τούρκος μηχανικός αρχίζει να τους χτυπά μ’ ένα σφυρί μέσα στο λεωφορείο.

«Χτύπαγε στα πόδια και το κεφάλι-γράφει ο Χαριτωνίδης- Ακουγα την κραυγή του πόνου που πλησίαζε και περίμενα να φάω κι εγώ το χτύπημα, για να τελειώνω. Ημουν σκυφτός και σφιγμένος από το φόβο. Εφαγα μια. Με χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Πόνεσα πολύ, αλλά δε λιποθύμησα. Το άλλο χτύπημα που μου έτυχε ήταν στην πλάτη. Οι αιχμάλωτοι ούρλιαζαν από τον πόνο και τον πανικό. Σε κάποια στάση κατέβηκε κι έτσι γλυτώσαμε προσωρινά».

Τα βασανιστήρια, οι κακουχίες και η πορεία προς το άγνωστο που ισοδυναμούν στη ψυχή του ανθρώπου με βάδισμα προς το θάνατο συνεχίζονται στις τουρκικές φυλακές και απεικονίζονται ανάγλυφα στους υαλοκαθαριστήρες.


«Στο 251 τ.π. μείναμε οι μισοί,
Αιχμάλωτοι οι άλλοι.
Φυλακές Τουρκίας,
Κουκούτσια καρπουζιού,
Όσα πέσανε ή έφτυσαν οι άλλοι
Απ, την πείνα μην πεθάνω…»


Ο Χαριτωνίδης ενόσω ήταν αιχμάλωτος, αναγκαζόταν να τρώει τα κουκούτσια των καρπουζιών για να επιβιώσει. Ηταν τόσο μικρές οι μερίδες των καρπουζιών που μοίραζαν οι φύλακες στους κρατούμενους, που δεν αρκούσαν. Μάζευε τα κουκούτσια και τα κατάπινε. Αυτά τα κουκούτσια συνέθεσαν για τον συγγραφέα ένα μωσαϊκό ανελέητης μνήμης. Ο ίδιος το είπε αναμνήσεις με πολλά κουκούτσια. Εγώ θα αποτολμούσα να το αποκαλέσω, σφετεριζόμενος ένα στίχο του Καρούζου, ενθύμιο φρίκης.

Η αναφορά στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Χαριτωνίδη, θα ήταν ατελής αν δεν συμπληρωνόταν με την υπόμνηση της νουβέλας του «Με διαβατήριο και βίζα μιας μέρας», ένα οδυνηρό οδοιπορικό στις κατεχόμενες περιοχές της πατρίδας μας, μια μαυρόασπρη αντιπαράθεση με το πολύχρωμο φόντο των προκατοχικών αναμνήσεων, που κατέστη δυνατή με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003.

Τα τρία αυτά έργα ενώνονται ως κρίκοι στην ίδια αλυσίδα παραπέμπουν θεματολογικά αλλά και βασανιστικά στη νοητή εκείνη αλυσίδα που 39 τώρα χρόνια κρατά την Κύπρο αιχμάλωτη της τουρκικής αυθαιρεσίας και ακίνητη στο χρόνο. Συνιστούν μια λυρική μαρτυρία ατομικής και συλλογικής οδύνης, συνυφασμένης με την πορεία ενός ολόκληρου λαού.

Η συλλογή «Με την κίνηση των υαλοκαθαριστήρων» είναι το ποιητικό επιστέγασμα των προηγούμενων δύο πεζών του Χαριτωνίδη. Το έργο αν και κυριαρχείται από έντονη νοσταλγία, εκτυλισσόμενο στο φόντο του χαμένου χώρου και χρόνου, στο φόντο της χαμένης αλλά ζωντανής πατρίδας, δεν αποπνέει οποιαδήποτε διάθεση παράδοσης ή μοιρολατρίας. Το προφανές τετελεσμένο δεν γίνεται αποδεκτό από τον λογοτέχνη. Ο ποιητής που από αιχμάλωτος των Τούρκων, έγινε εσαεί αιχμάλωτος της τρομαχτικής περιπέτειας του, βρίσκει τη δύναμη να τραγουδά με αξιοπρέπεια τους επώδυνους στίχους του, οραματιζόμενος ηρωικές αποτροπές γεγονότων. Γράφει:

«Γύρω στις έντεκα με δώδεκα τη νύχτα, την ώρα που νυστάζω,
Ανακαταλαμβάνω το κάστρο της Κερύνειας».

Αυτή η άρνηση υποταγής λαμβάνει ενίοτε μια μορφή υπερβατική και ευχετήρια, εξέλιξη όχι παράλογη, μπροστά στο δέος της συμφοράς.

«Αν έπρεπε να αφανιστούμε,
Αν έπρεπε να χάσουμε σπίτια και περιουσίες,
Υπήρχαν πολλές καταστροφές:
Οι σεισμοί,
Οι πλήμμυρες,
Οι πυρκαγιές»

Η αδυναμία του κοινού ανθρώπου να αλλάξει τον ρουν της ιστορίας, αναδύεται από το ποίημα με μια μοντική διάθεση. Οι «υαλοκαθαριστήρες» δικαιωματικά διεκδικούν μια περίοπτη θέση στη κυπριακή λογοτεχνία αφού, πέραν των άλλων, χαρακτηρίζεται από μια κατακτημένη δια πυρός και σιδήρου μοναδικότητα: Πρόκειται για μια έντιμη, πολλές φορές χαμηλόφωνη, βιωματική μαρτυρία πολέμου που σπάνια συναντούμε στην ποίηση μας. Ελάχιστοι είναι οι Κύπριοι λογοτέχνες που βίωσαν στο πεδίο της μάχης την κόλαση του πολέμου και ακολούθως αποτόλμησαν την ποιητική ανάπλαση των βιωμάτων τους. Ναι συμφωνώ, ο ποιητής δεν μπορεί να βρίσκεται πάντα στον πυρήνα που πάλλει την ποιητική του. Η διαισθητική ικανότητα, παράμετρος της ποιητικής νοημοσύνης, αποτελεί ουσιώδη προϋπόθεση της ποίησης.
Η βιωματική όμως ανάπλαση της φρίκης του πολέμου προϋποθέτει τη φυσική παρουσία του ποιητή. Και ιδού η τραγική ειρωνεία. Οσα για τον άνθρωπο ως φυσική παρουσία στο χώρο συνιστούν μαρτύριο φρικτό και μοίρα τραγική για την ποίηση αποτελούν προνόμιο.

«Στο Πέντε Μίλι, στην ακτή
Σκοτωμένα σώματα του Ιούλη
Ανάσκελα μπρούμυτα
Αγνοούμενα, έμειναν εκεί.
Στο Πέντε Μίλι, στην ακτή,
Τώρα σώματα, στην ίδια θέση,
Αγγλοσαξώνων,
Στην ίδια στάση,
Ρουφούν σε τιμή ευκαιρίας
Της Κερύνειας τον ήλιο»

Το πιο πάνω ποίημα δεν είναι μόνο ένα απτό παράδειγμα αυθεντικής κατάθεσης για τη φρικαλεότητα του πολέμου. Είναι η σύζευξη, η συμπλοκή του τότες με το τώρα, το τώρα των κατεχομένων, όπου Βρετανοί τουρίστες λικνίζονται ακριβώς στην ίδια ακτή όπου πριν από 35 χρόνια κείτονταν τα πτώματα του πολέμου. Συνιστά ταυτόχρονα το δεύτερο μοτίβο μιας δέσμης ποιημάτων, που αναδεικνύουν την άλλη παραλλαγή της τραγικής κυπριακής πραγματικότητας . Αυτήν της επιστροφής σε αγαπημένα μέρη μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, η οποία διαφέρει αλλά δεν υπολείπεται συγκινησιακής φόρτισης από εκείνην του 74 γιατί πρόκειται για μια δραματική σύγκρουση του ανθρώπου με τον χρόνο: Το χρόνο προ και κατά το 74 και το χρόνο που διαμορφώνει το τοπίο της αισθητικής αναζήτησης του συγγραφέα, δεκαετίες μετά.

Η δίψα των προσφύγων να δουν τι απέγιναν οι τόποι τους, στερεύει απότομα αφού η αυθόρμητη πηγή της κίνησης προς τα κατεχόμενα εδάφη μας, φέρνει τις χιλιάδες εκείνες των αγνών ανθρώπων που πέρασαν για πρώτη φορά τα οδοφράγματα το 2003, αντιμέτωπους με την σύγχρονη εκδοχή της κατοχής. Οι μνήμες από το σχήμα των εγκαταλελειμμένων σπιτιών, από τα όρια των περβολιών και των αμπελώνων, οι ενοράσεις των ανεξερεύνητων οριζόντων της πατρίδας μας πριν τους θολώσει ο καπνός του πολέμου, τα χρόνια που αναγκάστηκε να εκριζώσει και να πάρει μαζί του ο κάθε ξεριζωμένος στον μεταγενέστερο τόπο της προσφυγοποίησης, ξαφνικά καταρρέουν και συνθλίβονται κάτω από το βάρος της συνάντησης με την αλλοτριωμένη κατοχική πραγματικότητα. Μια διαδικασία απομυθοποίησης πόθων και αναμνήσεων αρχίζει με τη συνειδητοποίηση του ότι δεν πρόκειται για πραγματική επιστροφή αλλά για περιήγηση σε μέρη που τώρα φαντάζουν πιότερο ξένα παρά οικεία.

Το είπε ο μεγάλος μας λόγιος και ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής. Από το 74 και εντεύθεν, ο χρόνος έπαψε να έχει για την Κύπρο τη γνωστή του μορφή. Ζούμε εγκλωβισμένοι σε μια σχισμή του χρόνου.

«Στο βομβαρδισμένο σπίτι μια κάμαρη μόνο ορθή.
Κοτέτσι σήμερα έποικου,
Στη θέση τους τα έπιπλα.
Μόνο η βιβλιοθήκη μπρούμυτα
Κάτω πεσμένη,
Νεκρός από πισώπλατη σφαίρα.
Τα βιβλία σκόρπια πτώματα,
Τυμπανισμένα.
Στις λέξεις τους
Πατούν και κουτσουλούν οι κότες».


Η ένταση των βιωμάτων αναζωπυρώνεται και τροφοδοτεί μια ήδη προϋπάρχουσα μετατραυματική εμπειρία, δείγμα του ότι η ατομική μνήμη, σμιλεμένη στις προκλήσεις δύσκολων καιρών, μπορεί να αντιπαρατεθεί με αξιοπρέπεια σε πρακτικές συλλογικής αμνησίας.

Γιατί με την κίνηση των υαλοκαθαριστήρων του, ο Χαριτωνίδης έχω την αίσθηση ότι επιχειρεί να συνθέσει κάτι πέραν από ένα πληγωτικό ανάγνωσμα. Φιλοδοξεί οι υαλοκαθαριστήρες του να καθαρίσουν το λερωμένο από τα ψέματα και την υποκρισία ανεμοθώρακα της σημερινής καθημερινότητας μας.

Η κίνηση των υαλοκαθαριστήρων επιτρέπει στον αναγνώστη, χωρίς εχέγγυα επιστροφής, να διεισδύσει στην εμπόλεμη ζώνη που χαράχτηκε ανεξίτηλα στα εσώψυχα του ποιητή, να βιώσει με τη σειρά του τους εφιάλτες και τον εκμηδενισμό που επιφέρει ο πόλεμος, είτε αυτός χάνεται, είτε κερδίζεται.

Αυτό το αμετακίνητο υπαρξιακό φορτίο που ενετάλην να κουβαλά ο Χαριτωνίδης στους ώμους του, δονείται και αποτυπώνεται με ποιητική πνοή ισχύος σε μια από τις καλύτερες στιγμές της συλλογής:

«Βιογραφικό μην μου ζητάτε.
Δεν γεννήθηκα.
Πέθανα απευθείας στη Λάπηθο.
(παρθενογένεσις, αντίθετη έννοια).
Ως σκόνη μόνο υπάρχω.
Μετά που με ξεσκόνισαν
Απ’ το βορινό παράθυρο του σπιτιού μου,
Ως προσφυγόσκονη κατακαθημένη
Ζω στην Αθήνα.
Συχνά οι νοικοκυρές με καθαρίζουν
Απ’ τα τζάμια τους»

Το βιβλίο του Χαριτωνίδη είναι πιστεύω μια σημαντική στιγμή στην κυπριακή ποίηση. Αν μη τι άλλο, υπηρετεί την ανάγκη μιας επικοινωνίας που στις μέρες μας μοιάζει χαμένη γιατί παραμένει ανείπωτη. Είναι η φωνή ενός ανθρώπου που δεν έζησε αλλά επέζησε. Ενός ανθρώπου που πέρασε μέσα από τη φωτιά και εξήλθε καιόμενος. Αστάθμητοι παράγοντες καθόρισαν την τύχη του. Η μοίρα του δέθηκε με τη μοίρα της πατρίδας του, συνάμα, με τη μοίρα χιλιάδων άλλων γνωστών και αγνώστων που είτε χάθηκαν για πάντα, ξεχασμένοι, είτε έμειναν να ζουν σημαδεμένοι από αυτά που τους έτυχαν. Κάποιοι από αυτούς για να εξιστορούν, να αυτοπροσδιορίζονται και να μας βοηθούν να αυτοπροσδιοριστούμε. Αν δεν υπήρχε συλλογή αυτή, θα έπρεπε να γραφτεί αφού κατά την άποψη μου, πέραν των άλλων χαρισμάτων της, επικυρώνει ένα από τα πλέον μνημειώδη ποιήματα της κυπριακής λογοτεχνίας, τον Ονήσιλο του Παντελή Μηχανικού:
Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
να μας κεντρίσουν
να μας ξυπνήσουν
να μας φέρουν ένα μήνυμα.
Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε.
Τριαντατρία χρόνια μετά την έκδοση της βραβευμένης «Κατάθεσης» του Μηχανικού που περιλαμβάνει τον Ονήσιλο, ένα άλλος ποιητής, επιχειρεί να διαπεράσει το παχύ μας δέρμα, να μας στείλει το μήνυμα ότι τίποτα δεν ξεχνιέται, ότι χωρίς γνώση του παρελθόντος, της ιστορίας, δεν υπάρχει μέλλον. Κάποιοι ίσως πουν είναι αργά, το πεπρωμένο έχει γραφτεί. Ο Χαριτωνίδης νομίζω όμως μας υποβάλλει πώς αν υπάρχει πεπρωμένο, αξίζει κανείς να προσπαθήσει να το υπονομεύσει ή τουλάχιστον, αξίζει κανείς να αγωνίζεται μέχρι να του εμφανιστεί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ:OTAN ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟΣ

"Λοιπόν δεν ξέρω αν μπορούμε να πετύχουμε δίκαιη λύση, ξέρω όμως ότι αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτό. Για να μπορούμε αύριο να λέμε στα παιδιά μας ότι το πράξαμε. Για να είμαστε ένας λαός με αξιοπρέπεια, όχι ηθικά εξευτελισμένος και απαξιωμένος. Θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα το πετύχουμε, ξέρω όμως ότι αυτό που επιδιώκουν να μας επιβάλουν είναι εξ ορισμού θνησιγενές. Ως εκ τούτου, αν η επιλογή είναι να μας κάνουν λοβοτομή ή να αγωνιστούμε για μια καλύτερη ζωή, επιλέγω το δεύτερο."

"Κύριε Πρόεδρε θέλεις να κάνεις υποχωρήσεις; Κάνε τες και ανάλαβε την ευθύνη να σε κρίνει ο λαός."

"Συντηρούν κάποιοι τον μύθο περί περιρέουσας ατμόσφαιρας. Τον συντηρούν οι πιο κακοφήμοι του σκληρού πυρήνα της πλατφόρμας του ΝΑΙ. Να υποθέσω ότι και το Δικαστήριο που έκρινε ότι υπήρξε χρηματοδότηση, είναι μέρος της περιρέουσας;"


Συνεχίζουμε με τη συνέντευξη του Γ. Χριστοδουλίδη. Αυτό που ξεχάσαμε χθες να γράψουμε, είναι ότι ο Γ. Χριστοδουλίδης, είναι πάνω απ' όλα ποιητής. Έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές κερδίζοντας 2 κρατικά βραβεία ενώ ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες.

Δείχνει με την αγωνιστική στάση του ότι τιμά εκείνο το στίχο του αείμνηστου Δώρου Λοΐζου:

Κι αν σε ρωτήξουν καμιά φορά

ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο

οι ποιητές ή τα κόμματα,

μη ντραπείς να τους απαγγείλεις δυο - τρεις στίχους.



Επίκειται νέο Σχέδιο; Προβλέπεις ότι οδηγούμαστε σε μια λειτουργική και δίκαιη λύση ή θα είναι ανισοβαρές το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων;


Δεν γνωρίζω τι επίκειται. Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά.Σίγουρα προς δίκαιη λύση δεν πορευόμαστε από τη στιγμή που έχουμε αποδεχθεί ως ε/κ πλευρά στοιχεία καταφανούς αδικίας, ενώ η τουκρική πλευρά επιμένει να θέλει να μας στείλει ως κράτος και ως λαό σ' ένα ιδιότυπο μεσαιωνικό σύστημα εξουσίας. Ο Πρόεδρος έχει εκλεγεί ως Πρόεδρος λύσης, αρά σκέφτομαι με το φτωχό μου το μυαλό, αν δεν καταλήξει σε αυτήν, θα απογοητεύσει πολλούς. Εχει το πολιτικό ανάστημα να αναμετρηθεί με αυτή την "αποτυχία"; Ειλικρινά θέλω να πιστεύω πως ναι, διότι την κρίσιμη στιγμή, τα αντανακλαστικά του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, μπορούν να ανατρέψουν δείγματα γραφής προηγήθηκαν και τον έφεραν "ως εδώ".


Πως πιστεύεις ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία στο ενταξιακό της ορόσημο του Δεκεμβρίου; Πως προβλέπεις ότι θα δράσει τελικά ο Πρόεδρος;



Πιστεύω ότι δεν θα παραδοθεί αμαχητί, δεν το διανοούμαι καν. Εχει όλα τα δίκαια μαζί του. Ας θυμηθεί και ας ανατρέξει στις αναλύσεις τόσο του ιδίου όσο και του ΑΚΕΛ για την Ευρώπη των μονοπωλίων και των στυγνών συμφερόντων.

Ας ανακαλέσει στη μνήμη του ότι θέση του ΑΚΕΛ ήταν πως στην Ευρώπη μπαίνουμε για να αγωνιστούμε να την αλλάξουμε όχι για να αφομοιωθούμε. Αυτή η μάχη προσφέρεται για ιδεολογικές επαληθεύσεις. Μέσα από τέτοιες μάχες ξεχωρίζεις και διαφοροποιείσαι ή αφομοιώνεσαι με αυτούς που κατακρίνεις. Μέσα από τέτοιες μάχες, σε μνημονεύει η ιστορία ή απλώς σε προσπερνά.


Πως κρίνεις τη θέση ότι οι υποχωρήσεις που προσάπτονται στο Δ. Χριστόφια, δεν ήταν δικές του αλλά του Τ. Παπαδόπουλου;



Μα αν δεν είναι δικές του, προ τι η δήλωση του ότι προέβη σε γενναιόδωρες προσφορές; Ηταν φραστικό ολίσθημα; Δεν το ανακάλεσε...Με ενοχλεί όμως αυτή η όψιμη ανακάλυψη ορισμένων ότι ο Τάσσος ήταν διαλλακτικός! Ξέχασαν τί του καταμαρτυρούσαν; Πώς ο ...αδιάλλακτος Τάσσος δέχτηκε τόσες θεμελειώδεις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν και μετά το απέρριψε;Είναι να διερωτάται κανείς.

Κύριε Πρόεδρε θέλεις να κάνεις υποχωρήσεις; Κάνε τες και ανάλαβε την ευθύνη να σε κρίνει ο λαός. Πώς ο λαός να κρίνει ένα νεκρό; Και από την άλλη, να υποθέσω ότι όλα, μα όλα αυτά, (εκ περιτροπής προεδρία, παραμονή 50,000 εποίκων κλπ)αποτελούν "κληρονομία" από κάποια στάδια διαπραγματεύσεων; Μα αυτά τα στάδια εξελίχθηκαν σε ολοκληρωμένο σχέδιο το οποίο απορρίφθηκε!Παίρνουμε δηλαδή τμηματικά πρόνοιες(τις χειρότερες!) εκείνου του σχεδίου για να φτάξουμε ένα νέο παζλ; Πώς να μην υποψιάζεται ο κόσμος ότι επίκειται ένα νέο, ίσως χειρότερο έκτρωμα;


Έχεις δει τα έγγραφα Downer; Έχεις εντοπίσει κάτι το αξιοσημείωτο;



Το αξιοσημείωτο είναι πώς ο κ. Ντάουνερ βρίσκεται ακόμα στην Κύπρο και συνεχίζει να εκτελεί το ρόλο του αλλά και τη νοημοσύνη μας. Αν κάτι μου έκανε εντύπωση, είναι η δουλικότητα κάποιων κομματικών ηγεσιών, αλλά και η απροθυμία τους να διαψεύσουν με πειστικό τρόπο τα..αδιάψευστα. Βγαίνει για παράδειγμα κάποιος κομματικός παράγοντας και λέει "μα ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει" λες και οι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών, στους οποίους επιδεικνύουν τόση νομιμοφροσύνη είναι "ο καθένας". Τότε γιατί τους φοβούνται τόσο αφού δεν τρέφουν γι' αυτούς ούτε καν στη στοιχειώδη εκτίμηση;

Πως ένιωσες με τη δικαστική απόφαση του καλοκαιριού για τις χρηματοδοτήσεις υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα; Ήταν τελικά εύστοχη ή άστοχη η φράση του Τ. Παπαδόπουλου για την "περιρρέουσα ατμόσφαιρα";



Μου κίνησε αγωγή κάποιος δεν έχει σημασία ποιος, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην Πλατφόρμα του ναι το 2004. Είχα γράψει ένα άρθρο για τους χρηματισμούς υποστηρικτών του ΝΑΙ, το οποίο εξέλαβε ως δυσφημιστικό για εκείνον. Είναι ο ίδιος που είχε κυκλοφορήσει τότε μια αφίσα με την οποία επιχειρούσε να εξισώσει το ΟΧΙ του Ντενκτάς με το ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου. Οχι μόνο έχασε την αγωγή, αλλά για πρώτη φορά το δικαστήριο νομολόγησε ότι το 2004 υπήρξε χρηματοδότηση για να προπαγανδιστεί το σχέδιο Ανάν. Δεν υπάρχει άλλη τέτοια απόφαση.Αισθάνομαι ότι...ο συνάνθρωπος μου αυτός, επιδιώκοντας ακριβώς το αντίθετο, συνέβαλε στην ηθική δικαίωση όσων διασύρθηκαν τότε επειδή υπέδειξαν το αυτονόητο:Οτι δηλαδή κάποιοι είχαν χρηματιστεί, ότι ήταν ιδιοτελείς. Βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσω πως οι περισσότεροι, οι πλείστοι του 24% είχαν αγνά ελατήρια. Ο καλύτερος μου φίλος είναι.. σχεδόν ένας από αυτούς και η εκτίμηση μου σε αυτόν είναι απεριόριστη γιατί όπως κι εγώ, γνοιάζεται για την πατρίδα του. Θέλω να πω όμως και κάτι άλλο: Συντηρούν κάποιοι τον μύθο περί περιρέουσας ατμόσφαιρας. Τον συντηρούν οι πιο κακοφήμοι του σκληρού πυρήνα της πλατφόρμας του ΝΑΙ. Να υποθέσω ότι και το Δικαστήριο που έκρινε ότι υπήρξε χρηματοδότηση, είναι μέρος της περιρέουσας; Γελοία πράγματα. Είναι όμως και το άλλο:Βγαίνει την Κυριακή 29/11/2009 ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ σε συνέντευξη του και μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ πως όσοι δεν υποτάσσονται στα σχέδια για μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο, το κάνουν για τα λεφτά...Αυτό δεν είναι διαβολή; Τελικά από πού εκπορεύεται η περιρέουσα;

Γιατί τόσο ενδιαφέρον από όλους για το τι θα γίνει στα εσωκομματικά του ΔΗΚΟ;



Είναι πολύ απλό. Σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ που θα ταχθούν υπέρ της κυοφορούμενης "λύσης" θα έχουν σημαντικές απώλειες. Χρειάζονται λοιπόν όσες περισσότερες ψήφους γίνεται από άλλα κόμματα. Το ΔΗΚΟ είναι το τρίτο σε δύναμη κόμμα. Ενα δυνατό και συμπαγές ΔΗΚΟ κινούμενο στο πνεύμα των παρακαταθηκών που άφησαν οι Τάσσος Παπαδόπουλος και Σπ.Κυπριανού όχι μόνο θα δεν έχει σοβαρές διαρροές, αλλά θα αποτελέσει και εφαλτήριο για την ευρύτερη συσπείρωση του λαού. Συνεπώς, ένα μισοδιαλυμένο ΔΗΚΟ, αντιλαμβάνεστε τι θα σημαίνει....Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτές οι διχόνοιες εντός του ΔΗΚΟ αφού όλοι φαίνεται να συμφωνούν στις βασικές θέσεις. Ακούω π.χ. τον κ. Φωτίου να ζητά από τον Πρόεδρο να αποσύρει συγκεκριμένες παραχωρήσεις που έκανε. Τις ίδιες θέσεις εκφράζουν και οι "αντιφρονούντες". Αν το πρόβλημα είναι το ύφος, υπάρχουν υφολόγοι και επικοινωνιολόγοι. Μήπως όμως αυτό δεν είναι το πρόβλημα;

Εν πάση περιπτώσει, η ευκαιρία για τη δημιουργία ενός ισχυρού πόλου αντίστασης στις προσπάθειες διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας χάθηκε μεταξύ α' και β' γύρου των προεδρικών εκλογών, όταν ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του, οι μεν επιλέγοντας την "ασφάλεια" μιας ετερόκλητης εξουσίας (και τώρα ψάχνουν να βρουν λωρίδες διαφυγής πριν το προαναγγελθέν αυτοκινητικό δυστύχημα), οι δε την αξιοπρεπή οδό της άσκησης αντιπολίτευσης. Κάποιοι είναι υπόλογοι γι' αυτόν τον κατακερματισμό, οι επιπτώσεις του οποίου εκτείνονται πολύ πέραν των στενών κομματικών ορίων.


Πιστεύεις ότι μπορούμε να πετύχουμε μια δίκαιη λύση στο κυπριακό ή είναι ουτοπία;



Δεν ξέρω αν είναι ουτοπία. Πολύ πιθανόν. Η ζημιά, το έγκλημα του 1974 δύσκολα αναστρέφεται. Οι πληγές και ειδικά οι βαθιές, όταν κλείνουν αφήνουν σημάδια, δεν γνωρίζω όμως καμία περίπτωση τραυματία τον οποίο ο γιατρός διαμέλισε επειδή είχε καρφωθεί ένα στιλέτο στην κοιλιά του... Αυτό δεν προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να κάνουμε με την δήθεν ομοσπονδία που πάνε να μας πλασάρουν; Και μακάρι να ήταν πραγματική ομοσπονδία, δεν είναι όμως, πρόκειται για ένα εφεύρημα που όμοιο του δεν υπάρχει στον πλανήτη και δυστυχώς δεν είμαστε εξωγήινοι...

Λοιπόν δεν ξέρω αν μπορούμε να πετύχουμε δίκαιη λύση, ξέρω όμως ότι αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτό. Για να μπορούμε αύριο να λέμε στα παιδιά μας ότι το πράξαμε. Για να είμαστε ένας λαός με αξιοπρέπεια, όχι ηθικά εξευτελισμένος και απαξιωμένος. Θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα το πετύχουμε, ξέρω όμως ότι αυτό που επιδιώκουν να μας επιβάλουν είναι εξ ορισμού θνησιγενές. Ως εκ τούτου, αν η επιλογή είναι να μας κάνουν λοβοτομή ή να αγωνιστούμε για μια καλύτερη ζωή, επιλέγω το δεύτερο.

(Συνέντευξη στην ιστοσελίδα Christofias Watch)

" ΠΩΣ ΗΣΟΥΝΑ ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ..."

Πως ήσουνα εχθρός μου, δεν το ήξερες οι λέξεις σου το είπαν. Σ' εκείνες πούλησε ο έρωτας το σεισμό του κι ήρθε στη επιφάνεια οτι δε μ' αγαπούσες . ...