Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΦΑΛΑΙΝΑ ΤΩΝ 52 Hz....

Προσθήκη λεζάντας

     Για ένα ολόκληρο χρόνο ετοιμάζει το τραγούδι της. ΚΙ όταν είναι έτοιμη, ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρει το ταίρι της. Οταν το βρίσκει κι αρχίζει το τραγούδι της, αλλά το ταίρι της δεν μπορεί να ακούσει. Αυτή εκπέμπει στα 52 χέρτζ ενώ το εκείνο ακούει στα 10-15 χέρτζ.,,Φεύγει άπραγη αλλά τον επόμενο χρόνο ξαναδοκιμάζει. Εδώ και εκατοντάδες, χιλιάδες χρόνια δοκιμάζει. Χωρίς ευόδωση. Αυτή είναι η μοναχική φάλαινα των 52 χέρτζ...

ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΪΛΑΝ

Εδώ και πόσο καιρό ακούμε για παιδιά προσφύγων που πνίγονται στη Μεσόγειο; Εδώ και πόσο καιρό μας κυκλώνει η αριθμητική των πνιγμένων; Την αρχική φρίκη, μετά αγανάκτηση, ακολούθως οργή, σίγασε η απεχθής, σχεδόν καθημερινή, επανάληψη του δράματος. Η κάθε μέρα, ένας βομβαρδισμός διαφορετικών αριθμητικών αναλογιών  κι οι πνιγμένοι από άνθρωποι, να γίνονται στη συνείδηση μας νούμερα και εν τέλει να απωθούνται στη σφαίρα της συνήθειας.

Μέχρις ότου η φωτογραφία του μικρού Αιλάν να μπει στα σπίτια μας. Mέχρι να δούμε το θάνατο μπροστά μας στην πιο αποτρόπαια μορφή  με την οποία μπορεί να μας παρουσιαστεί: Τη μορφή ενός νεκρού αθώου νηπίου, πνιγμένου  στο τρομερό έρεβος της θάλασσας και ξεβρασμένου σε στάση μπρούμυτα  στις ακτές της Αλικαρνασσού.  Την ώρα που τα δικά μας παιδιά παιγνίδιζαν ανέμελα σε κάποιο πάρκο ή  σε κάποια παραλία. Προστατευμένα . Ασφαλισμένα. Αγαπημένα.

Αυτή η τρομαχτική φωτογραφία σαν καρφί στο παχύ μας δέρμα άνοιξε μια τρύπα από την οποία ξεχύθηκαν τα υγρά της αναισθησίας και της αποχαύνωσης. Μας επέτρεψε να συγκλονιστούμε ξανά προσκρούοντας  στην άθλια  πραγματικότητα του καιρού μας όχι μέσα από το αλεστήρι της καθημερινής ειδησεογραφίας αλλά από τον μεγεθυντικό φακό  μιας  φωτογραφικής μηχανής που έγινε το μάτι του κόσμου.

Συνεπώς, μόνο ως ακατανόητη εκλαμβάνω τ η θέση κάποιων ότι «δεν πρέπει να δείχνουμε τέτοια πράγματα». Νερό στο μύλο των λαθρέμπορων, των ανάλγητων αξιωματούχων της Ευρώπης , των γελοίων επιτρόπων, των σιχαμένων κυβερνήσεων, των  διαχρονικών από καταβολής της ανθρωπότητας, δολοφόνων  και εκμεταλλευτών της ανθρώπινης ύπαρξης, του μαζικού ανθρώπινου πόνου.

Αν η δημοσιότητα είναι η ψυχή της δημοκρατίας, η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν, πεσμένου, πνιγμένου, νεκρού, λεηλατημένου από  τα καλύτερα του χρόνια, στερημένου την εν ζωή αγάπη, είναι ένα μαστίγιο που θα χτυπά το σαπισμένο από την ατιμία πρόσωπο του άθλιου μας πολιτισμού.

Τούτη η φωτογραφία θα μας μάθει να μετρούμε τον θάνατο στις πραγματικές του διαστάσεις: Τον θάνατο ως τις μέρες που στερήθηκε ο μικρός Αϊλάν, τα αγγίγματα που δεν ένιωσε, τα φιλιά που δεν πήρε και δεν έδωσε, τις γνώσεις που δεν κέρδισε, την λατρεία που δεν είδε σε βλέμματα άλλα, το πάθος που δεν μοιράστηκε, τα παιδιά που δεν έκανε, την γονιμότητα και τη φαντασία της ζωής που δεν βίωσε, τα όνειρα που δεν πρόλαβε να γεννήσει, τα δικαιώματα που δεν απόλαυσε. Θα μας μάθει ότι σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτόν τον ΤΟΠΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ, έχουμε την ευθύνη να μην ησυχάζουμε μέχρις ότου στραγγίξει και η τελευταία μας ικμάδα δύναμης, δημιουργικότητας, αγωνιστικότητας και αφοσίωσης στο υπέρτατο καθήκον  της υπεράσπισης των αδυνάμων, των κατακρεουργημένων, των καταφρονημένων, των εξαθλιωμένων.

Θα μας μάθει, τέλος, να αγαπάμε. Να αγαπάμε περισσότερο τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου και όλο και πιο αποφασιστικά να τους δείχνουμε  με το χέρι τους κακούς, να τους λέμε τον λύκο, λύκο, το σκοτάδι, σκοτάδι. Κι΄είναι βαθύ και πυκνό το σκοτάδι που μας ζώνει.

ΣΥΝΕΧΩΣ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ

Συναντιόμαστε τυχαία μια-δυο φορές το χρόνο χθες με είδε στην υπεραγορά  την ώρα που διάλεγα ντομάτες.

Με ρώτησε πάλι πώς πάει η μεγάλη μου κόρη

-         Είναι γιος και τώρα σπουδάζει, Ανδρέα.

-        Α, ναι.

Παύση.

-         Είναι καλά;

-         Καλά.

Κάθε φορά η ίδια κουβέντα

πάνω από φθαρτά που σάπισαν

στην πόρτα του κουρείου ονομάτων στο συνεργείο αλλαγής ποδιών στις ουρές των στεγνών ανέργων στους πεζοδρόμους των ζαρωμένωn στα χαρακώματα της πόλης

-         Kαλύψου Ανδρέα, πέφτουν οβίδες.

                                                                        

                                                                        

                                                                            Είναι παράξενο πώς ένας άνθρωπος 

μπορεί να θυμάται λάθος πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Πρόσεξα κι ένα τρέμουλο στα χέρια του

που επιδέξια έκρυβε κρατώντας σφικτά το καροτσάκι.

Κάνω ό,τι μπορώ να τον αποφύγω

όμως η επιμονή του να κοινοποιήσει την αμηχανία του είναι θλιβερά ανίκητη.

Μια μέρα του έπεσε το κεφάλι

τρέχαμε να το προλάβουμε

στον κατήφορο.

Όταν πλήρωσα τον επόμενο εκδότη

και κυκλοφόρησα το έκτο μου βιβλίο

του το ταχυδρόμησα σε άγνωστη διεύθυνση

βέβαιος ότι με κάποιο τρόπο θα το παραλάμβανε.

Βρεθήκαμε πάλι μετά από χρόνια

στις δημόσιες τουαλέτες

για ένα κατούρημα επί πληρωμή.

«Πώς πάει η κόρη σου;

Σπουδαίο το ποίημα σου για εκείνον τον τύπο.

Απίθανος εκείνος ο τύπος

ποιος είναι;»

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ (ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ)

Τα ποιήματα που ανέγνωσα στις 29/8/2015, στο Μεσαιωνικό Κάστρο Λάρνακας

Οι γυναίκες φεύγουν οριστικά μια μέρα

Πέρασε σαν σίφουνας από τους δρόμους της καρδιάς του

ευθεία βολή

τόσο αστραπιαία

όσο τα τριάντα εκείνα δευτερόλεπτα τρελού έρωτα

-μια φορά στη ζωή σου.

Ενα πρωί δίχως όνομα, δίχως υγρή προσμονή για αναπάντεχα

εξαφανίστηκε.

Χύθηκε λάβα

από την πίσω πόρτα της ομίχλης.

Εκείνος θυμήθηκε πως κάποιος του είχε πει

«οι γυναίκες μπορεί να φύγουν με την αυγή αλλά συνήθως επιστρέφουν τα βράδια».

Δεν την ξανάδε.

Τι ήταν;

Υπόνοια ή δραπέτης από ώριμη επιθυμία;

Όλο το είναι του - μια στήλη άλατος

όταν κατάλαβε:

Δεν υπάρχουν γυναίκες χωρίς αλυσίδες

δεν υπάρχουν γυναίκες ικανές να μην τις σπάσουν

και δεν υπάρχουν γυναίκες

που το καταλαβαίνουν πριν τις σπάσουν.

(Πληγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες, υπό έκδοση) 

Ο  γέρο Γιωρκής

Όταν ο γέρο Γιωρκής

-που σε χρόνους δύσκολους έκλεψε τη Δεσποινού

και την έκαμε γυναίκα του-

ένιωθε άρρωστος

έπινε κάθε μέρα για μια εβδομάδα ένα ποτηράκι ούζο

κι αν δεν του πέρναγε το γύριζε στο ελαιόλαδο

ένα κουτάλι τη βδομάδα σταθερά.

Όμως από τότε που είπε στη Δεσποινού

 και στα δώδεκα τους κοπελλούθκια

 “φύεετε εσείς,  εγιώ εν να  μείνω να προσέχω τα κτηνά”

από τότε που καταχωρήθηκε ως αγνοούμενος

και δεν ξανακούστηκε γι’ αυτόν

από τότε που έπαψαν να ταχυδαχτυλουργούν

οι δωρητές της ελπίδας

από τότε η αμφιβολία: 

Θα χτυπήσει ο εκσκαφέας πάνω στο σκληρό του κόκκαλο;

Θα φέρουν μια μέρα οι αρμόδιοι  τα απομεινάρια του;

Υπάρχουν γιατροσόφια για κάτι τέτοια;

(Πληγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες, υπό έκδοση)

Σβήνοντας ίχνη επιμελώς

Σύντομα θα αποχαιρετήσουμε κι αυτό το καλοκαίρι

θα αποτινάξουμε τους τελευταίους κόκκους άμμου απ’ τα σώματα

ένας θα ξεχαστεί βαθιά

μες τον λαβύρινθο του αυτιού

κι ίσως θαφτεί μαζί μας

θα σφαλίσουμε σφιχτά σε κάποιο ποίημα

ένα κομμάτι ήλιο λαμπερό

θα το διαβάσουν οι τυφλοί

και θα λάμψει σαν μικρός πυρσός τη νύχτα (κι είναι πολλές τώρα οι νύχτες).

Θα κρύψουμε μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσα

θα διαχυθεί με τον καιρό στον ουρανίσκο

κι ένα μελλοντικό φιλί θα έχει γεύση θάλασσας

θα εξαφανίσουμε έναν απροσδόκητο έρωτα

όπως ο ταχυδακτυλουργός

-με κίνηση αστραπιαία

το φοβισμένο κουνέλι-

καταχωρώντας τον στα μη συντελεσθέντα

έτσι κανείς δεν θα μπορεί να μας κλέψει τίποτα

αφού τίποτα δεν θα έχουμε

πέραν από τον απολογισμό

ότι από μπροστά μας πέρασε

ακόμη ένα καλοκαίρι.

(Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, 2013, Αθήνα)